Het waaide en er vielen soms wat regendruppels. Tussen de stenen van de straat in de stad groeide een klein sprietje gras. Het was in het midden van een winter waarin het nauwelijks had gevroren. Een week eerder waren er een paar vlokken sneeuw gevallen die zo snel weer smolten dat er geen tijd was om er een herinnering van te maken. Ondanks dat het geen strenge winter was, had het in jaren niet zo koud en donker aangevoeld.
Het sprietje gras voelde er niets van. Het probeerde gewoon te groeien en was dankbaar voor het beetje regen. Het had niet door dat mensen het massaal vertrapten of dat er bovenop terrasmeubilair gesloopt werd. Glasscherven van een geplunderde supermarkt rinkelden over straat. Een schoen veegde een scherf over het sprietje heen toen de eigenaar van de schoen, op de vlucht voor de politie, uitgleed en snel weer opstond. Het scherpe glas sneed een stukje van het gras af.
Het grassprietje voelde er niets van. Al eerder was het stukken kwijt geraakt. Winkelend publiek, fietsers, auto’s. Ook zij hadden het grassprietje kapot proberen te maken maar waren daar nooit in geslaagd. Straks, wanneer de lente kwam, zou het weer groeien.
Een steen naast het grassprietje werd uit de grond getrokken. Met zijn minuscule wortels had het sprietje zich vastgemaakt aan de aarde die aan de straatsteen kleefde. De wind waaide en rukte het zand en het gras bijna los van de steen toen deze in de hand van een man een zwaai naar achter maakte. De beweging naar achter werd abrupt onderbroken toen de hand naar voren bewoog. De man liet de steen los. In een flauwe boog, maar met veel snelheid, bewoog de steen door de lucht. De steen knalde tegen de helm van een ME-er. Door de impact was het zand al losgetrild voordat de steen de grond raakte.
Het grassprietje voelde er niets van toen het werd uitgesmeerd tot een groen vlekje dat de volgende dag van de straat zou worden geschrobd door de reinigingsdienst.
Straks, wanneer de lente kwam, zou het weer groeien.