“Dan begin je toch voor jezelf, Jochen.” Dat zeiden ze tegen mij. Wie ‘ze’ zijn, houd ik even in het midden. Ze bedoelden het immers goed. Dus ik begon voor mezelf. Het stelde niet zoveel voor. Mijn paspoort uit een laatje pakken om vervolgens een kort bezoekje aan de Kamer van Koophandel brengen. Vanaf dat…
‘Graag afwijzen’ stond er. Duidelijk een intern bedoelde e-mail die direct als reactie op mijn sollicitatie bij mij terecht kwam. Ik kon het niet laten dit letterlijk te nemen en heb het bedrijf een nette mail gestuurd waarin staat dat ik ze helaas moet afwijzen als mogelijke werkgever.
Antoine Drouot was een van de generaals die – samen met Napoleon Bonaparte – een enorm leger van honderdduizenden soldaten leidde naar een wisse dood in de Russische vrieskou. Ze haalden Moskou niet eens. Slechts 20.000 soldaten keerden terug naar huis. Generaal Antoine Drouot schreef er een verhaal over: Le sage de la Grande Armée.…
Er is geen natuurverschijnsel in de wereld dat de oneerlijkheid van het bestaan beter symboliseert dan de regenboog. Ergens staat iemand in de zon. Ergens anders staat iemand in de regen. Vanaf een afstandje kijkt men ernaar en zegt: ‘Oh, wat mooi!’
Om het terras staan glazen panelen met foto’s van houten hekjes en een heg. Een schim van wat echt is, zoals de laatste dagen van hun leven.
Lekkende agent heeft in Nederland tot geschokte reacties geleid. Ook bij terroristen is er onbegrip: Heb je als terreurbeweging nog wel bestaansrecht?
Ze sommeert haar man even te wachten. Want ze wil even kijken wat haar persoonlijke aanbieding is. “Komt dat even mooi uit!’ Ze staat net niet te juichen.
Ergens op de marketingafdeling krijgt iemand een spontaan orgasme.
Badend in het zweet werd ik vanmorgen wakker. Ik had gedroomd dat Donald Trump, Tunahan Kuzu, Voldemort en Geert Wilders echt bestaande mensen waren.
Doutzen aaide over mijn voorhoofd. ‘Heb je naar gedroomd, Jochen?’ vroeg ze. ‘It is net echt.’
‘Waarom zet u uw fiets zo neer?’ vraagt de fietsparkeernazi, alsof ik iets heel ergs doe. Ik kijk haar niet begrijpend aan. Ondertussen laat ze zien hoe zij haar fiets neerzet: haaks op de muur in plaats van parallel aan de muur, zoals ik wilde doen.
Onlangs vond ik je mooie verkiezingsflyer op mijn deurmat. Dat ik zo’n nee-sticker op mijn brievenbus heb, is je campagneteam waarschijnlijk even ontgaan. Maar daar wilde ik het niet over hebben. Hoewel het misschien wel tekenend is voor het respect dat jouw partij heeft voor de kiezer.
Het beste is het om het meteen maar te zeggen. Dus dat doe ik. Eromheen draaien heeft geen zin. Ik ben bang. Ik heb angst voor hoogtes. Zoals iedere angst is ook mijn hoogtevrees irrationeel. Tenminste, dat zeggen anderen. In mijn ogen is dat onwaar. Als je vanaf een zekere hoogte valt, ben je dood.…
Hij moet gedacht hebben dat hij nog droomde toen hij vanochtend wakker werd. Dit kon niet echt gebeurd zijn. Dit was een nachtmerrie. Had hij echt de vorige avond zijn ontslag in moeten dienen? Hij had alles goed gedaan waar anderen de fout in gingen. Hij had immers geen bonnetjes ingediend van te dure flessen wijn. Zijn betrokkenheid bij corruptie van een partijgenoot kon niet aangetoond worden. En dat de telefoontap het even niet deed, lag buiten zijn macht. Dat was de schuld van Ivo Opstelten.
De autoriteiten hebben besloten alarmfase rood in te stellen voor Kaatsheuvel. Aanleiding hiervoor is de wolf die waargenomen is in Nederland. ‘Jongste geitje houdt zich uit voorzorg schuil in de staande klok.’
Opnieuw is er ophef over de kleur van een #jurk. Some men say it’s green. Some men say it’s blue. Women say it’s turquoise. #thedress
Schoenen zijn een noodzakelijk kwaad. Mijn voeten protesteren als ze er aan het begin van de dag ingepropt worden. Mijn hals wikkelt zich met alle plezier in een sjaal of das zodat een gure winterwind geen kans heeft. Maar een stropdas kijkt mijn hals met de nek aan. Daar begrijpt ‘ie weinig van.
Hij zit aan het gangpad en zijn rugtas zit aan het raam. Bij elke halte stopt de bus en stappen mensen in. Hij kijkt voor zich uit, ontwijkt hun blikken. Zijn rechterhand drukt de rugtas stevig in de stoel waarmee hij duidelijk maakt aan degenen die op zoek zijn naar een zitplaats, dat ze beter verder kunnen zoeken.
Het gezelschap, twee mannen en twee vrouwen, heeft het over van alles en nog wat. Een vrouw laat een man een digitaal vakantieboek zien. Op een ipad. Ze zijn 50, 60. De andere man en vrouw hebben het over koken.
Ik ben ooit bijna dood geweest. En Batman is ooit helemaal dood geweest. Tenminste, dat is het verhaal. Over de welhaast goddelijke macht van een schrijver en hoe die de werkelijkheid naar zijn hand kan zetten.
Ze loopt naar het bord met de bustijden en kijkt. Ze kijkt en vergelijkt de tijden op het bord met de tijd op haar horloge. Ze draait zich om en tuurt langs mij heen in de richting van waaruit de bus moet komen. Ik zie dat haar grijze haren, die vanuit de verte vooral wit leken, nu de typische blauw-paarse gloed hebben die bejaarde dames zo eigen lijkt te zijn.
Ik kan niet vooruitkijken. Terugkijken is alles wat ik heb. Ik beleef. En dat beleef ik opnieuw. In de versie die mij het meeste aanstaat.
Ik sta onder de douche en doe niet veel meer dan nat en wakker worden. Aan de andere kant van de beslagen douchedeur staat plotseling Laila.
“Staan mijn bruine laarzen hierbij, pap?”
Zojuist heb ik een konijn gered. Nu zit het vast en zeker in een weiland lekker te knabbelen aan de blaadjes van een paardenbloem.
Het was geen heldendaad. Zo moet je het niet zien. Het enige dat ik deed was het gas loslaten, een beetje remmen en uitwijken naar links. Niet teveel, hoor. Want dan was ik tegen een lantaarnpaal gebotst en dat had het konijn niet op zijn geweten willen hebben.
Zo’n paar sokken met een L en een R erop. En ik haal links en rechts voortdurend door elkaar. Zit ik dus elke keer met duim en wijsvinger een L te vormen om te ontdekken welke voet bij welk been hoort zodat mijn sokken aan de goede voet zitten.
Nou, ik doe het niet meer. Voortaan gaat de ene sok gewoon aan de ene voet en de andere sok aan de andere voet. Of andersom. Maakt mij het uit.
Op een stoel aan een tafeltje met een kopje cappuccino. Ze is alleen in het café. Op de ober na. Haar tas is ordelijk, de vorige avond nog leeggemaakt en opnieuw gevuld. De tas is zwart. Zwart als haar panty. Haar donkergrijze wollen rok maakt het stijlvol maar niet saai. Ik denk dat ze het zelf casual business zou noemen. Ze maakt een knoopje van haar blouse los. De paarse sjaal die over haar schouders ligt, trekt ze recht.
Ze strooit suiker op het melkschuim, kijkt er even naar, roert dan. Het kopje pakt ze met twee handen vast zonder het oortje te gebruiken.
