Ook al word ik honderd, ik zal nooit meer weten dan ik allang vermoed. Wat ik denk zal hoogstens zichtbaar zijn geworden omdat iemand in mijn schaduw net zolang heeft zitten pulken tot het naakt is en vol littekens.
Tot dat moment verzamelden we sneakers en zegeltjes. Geen zeep of maandverband. Het enige wat we eraan overhielden, was spijt. Dat hadden we in steen gebeiteld en uit gewapend beton opgetrokken. Vinden we mooi, zeiden we tegen elkaar. Dit was niet kapot te krijgen. Dit was voor de eeuwigheid.
Het was papier-maché en crêpepapier.
Toen de eerste druppels vielen, stroomden tranen onze wangen over. De mooiste kleuren die we namen gaven als vermiljoen, sinopel en amarillo vermengend tot bruin zoals bier in de winter en onze gedachten en meningen in de duisternis. Verbrokkelend kotsende brokken braaksel naast de bak.
Het was papier-maché en crêpepapier. En nu het in stukken verfrommeld en uitgelopen opgepropt lag, was het zichtbaar geworden.