Ik sta onder de douche en doe niet veel meer dan nat en wakker worden. Aan de andere kant van de beslagen douchedeur staat plotseling Laila.
“Staan mijn bruine laarzen hierbij, pap?” vraagt ze en ze wijst naar de kleren die ze aan heeft. Door de stoom en condens zie ik enkel vlekken.
Ik denk na over een antwoord. Om tijd te winnen doe ik alsof ik het niet verstaan heb. Wat als het Marleen (of welke volwassen vrouw dan ook) was die deze vraag stelt? Dan is ieder antwoord fout:
- Ja, hoor! Hartstikke leuk. (hoezo? Je kijkt niet eens.)
- Misschien zijn die andere schoenen leuker? (Lekker is dat. Ik wil die bruine aan.)
Of:
- Anders doe je die jurk aan? (doe ff normaal! Het is voor naar m’n werk.)
Laila vraagt het nog een keer. Ik open de deur een beetje en kijk even.
“Ja, hoor! Dat staat heel mooi,” zeg ik en ga verder met nat en wakker worden.
Laila draait zich om en loopt de badkamer uit.
“Bedankt, pap!” hoor ik nog. Ik ben benieuwd hoe lang ik er nog zo gemakkelijk mee weg kom.