Hij zit aan het gangpad en zijn rugtas zit aan het raam. Bij elke halte stopt de bus en stappen mensen in. Hij kijkt voor zich uit, ontwijkt hun blikken. Zijn rechterhand drukt de rugtas stevig in de stoel waarmee hij duidelijk maakt aan degenen die op zoek zijn naar een zitplaats, dat ze beter verderop kunnen kijken. Het werkt. Iedereen kijkt en ze lopen allemaal door.
We zijn een paar haltes verder. De bus stopt, mensen stappen in. De jongen van een jaar of 17 neemt zijn tas op schoot en schuift door naar de zitplaats aan het raam. Een meisje komt naast hem zitten, lacht en zegt ‘dankjewel’. Het lijkt afgesproken werk. Ze krijgt een verlegen glimlach als antwoord. Hij zegt ook iets, maar dat is onverstaanbaar. Misschien zei hij wel: “Ik had toch beloofd dat ik een plekje vrij zou houden.”
Vanaf dat moment houdt de jongen zijn dromerige blik gericht op het landschap dat buiten de bus voorbijschiet. Hij vermijdt alle oogcontact met het meisje naast hem, wat hem zichtbaar veel moeite kost. Totdat het meisje naar iemand verderop in de bus zwaait en opstaat. De bus rijdt over een rotonde en het meisje zwalkt naar achter in de bus.
Ze kijkt nog even om naar de jongen en schenkt hem nogmaals een glimlach. De dromerige blik in zijn ogen verdwijnt en maakt plaats voor verbazing en teleurstelling. Hij wil haar wel een lach terug schenken maar het is alsof zijn mondhoeken niet meer weten hoe ze omhoog moeten bewegen en zich daarom maar laten hangen.
Even later komt een ander meisje naast hem zitten. Het is niet het juiste meisje en ze heeft vooral aandacht voor de muziek uit haar oortjes.