Brood halen gaat als volgt. De dag vantevoren schrijf je je naam op een lijst bij de receptie. Daarachter geef je aan hoeveel baguettes, pains, pains complet, croissants of pain au chocolat je wil. De volgende ochtend kun je de bestelling afhalen bij het barretje. Het systeem is even eenvoudig als doeltreffend. Uiteraard nemen wij geen pain au chocolat. Wij hebben immers Nutella bij ons.
De vrouw bij het barretje groet de slaperige vakantiegangers een opgewekt ‘bonjour’ en gaat na het horen van een naam de lijst af en zoekt de juiste bestelling bij elkaar. De meesten groeten vriendelijk terug en soms wordt er een poging gedaan tot een praatje.
Twee plekken voor mij in de rij staat een man. Je weet niet precies wat het is, maar je ziet meteen dat het een Nederlander is. De vrouw groet hem als alle anderen. Hij antwoord: “Nijdam.” Meer zegt hij niet. De vrouw kijkt hem niet begrijpend – of verontwaardigd – aan en gaat met haar vinger langs de lijst. De man herhaalt zijn naam nogmaals. Een volgende lijst wordt erbij gehaald maar de vrouw schudt haar hoofd.
“NIJ-DAM!” zegt de man maar dat maakt een en ander niet duidelijker. De vrouw zucht.
Dan zegt de man: “Monsieur Nijdam. Two. Pain.”
De vrouw pakt twee broden, vouwt ze in een papiertje en laat de man afrekenen.
“Bonne journée!” zegt ze als de man wegloopt.
Monsieur Nijdam zegt niets.