Het is druk. Voor Nederlandse begrippen dan. Japanse conducteurs zouden deze trein nog veel voller kunnen stoppen. Ik sta op het balkon in de voorste coupe en kan de machinist horen klagen. Gelukkig heeft een conducteur een foto gemaakt van de drukte in de trein. Want dit is niet normaal, vindt de machinist. Hij gaat dit het management zeker laten weten.
De reizigers proberen tevergeefs elkaar niet te raken. Een vrouw hangt met haar rug tegen de deur. Ze belt maar de andere kant neemt niet op. Er spreekt wanhoop uit haar ogen. Ze zijn vochtig en de spieren in haar gezicht verkrampen ten einde een dijk op te werpen tegen de tranen.
Er klinkt een ringtone. Zo snel als ze kan, neemt ze op. Een videogesprek. Ze lacht, zegt iets en haar lippen kussen in de lucht. Op het scherm moeten kinderen te zien zijn. Ze praat met ze.
“Mama is zo thuis”, zegt ze. Twee kinderstemmen praten door de oppas heen. “Mama houdt van jullie.”
Dan gaan de deuren ineens open.
Dit zou niet mogen gebeuren wanneer de intercity op volle snelheid is.