Ze schonk zichzelf haar tweede glas witte wijn in van de avond en haar laatste voordat ze zou gaan slapen. En zoals wel vaker op zaterdagavond viel ook nu haar blik op het stuk gerijpte kaas in de koelkast toen ze de fles wijn terugzette.
Op het aanrecht lag nog de snijplank met de broodkruimels van de lunch. Ze veegde de kruimels in de gootsteen. Meestal strooide ze de restjes brood in de tuin voor de vogels, hoewel ze die zelden zag en ze vermoedde dan ook dat het brood door de muizen opgegeten werd. Nu was ze rozig van het glas wijn en de warmte van de cv en had ze geen zin in kou. Even de buitendeur open doen, en daarmee een vleugje van de eerste vrieskou van het seizoen binnen laten, was geen optie.
Ze pakte een mes uit de keukenla. Het plastic folie om de kaas knisperde zacht en dof terwijl ze het open vouwde. Ze draaide haar hoofd om. Ze keek naar een hond die er niet was en al een paar weken nooit meer achter haar zou zitten te wachten op een klein stukje kaas. Toch zei ze: “Jij krijgt ook een stukje kaas, hoor.” Net als haar hond was ze door de jaren heen geconditioneerd geraakt door alle kleine geluidjes die het snijden van een stukje kaas maakte. Nu was ze de enige die er nog op reageerde.
Ze sneed twee stukjes kaas af – een grote en een kleine -, ging weer met haar boek op de bank zitten en at beide stukken kaas op.