In plaats van de klok te verzetten, kunnen we beter de tijden veranderen. Ik zeg het je als je tegenover me zit. Ik zwijg veelbetekenend en knik als je iets wil zeggen. Je zoekt de juiste woorden maar je vindt ze niet. Het frustreert je. De ruimte is licht en wit. Op de houten vloer liggen kleurrijke, geborduurde kussens. Allebei zitten we op een van die kussens. Uit een JBL speaker klinken de klanken van klankschalen. Tibetaans geloof ik. Bij binnenkomst heb ik je een kussen uit laten kiezen maar je wist niet welke. Ik zei dat deze met de oranje en bruine tinten wel bij je past vandaag. Deze warme kleuren van moeder aarde complementeren je aura.
Ik spreid mijn handen en doe alsof ik de energie van het universum inadem. In werkelijkheid is het geen kosmische energie maar een mengsel van voornamelijk stikstof, een hoop zuurstof, wat koolstofdioxide, een paar edelgassen en verder methaan aangezien ik zojuist een scheetje heb gelaten. Je ademt dezelfde gebakken lucht in als ik. Opnieuw wil je iets zeggen maar ik schud mijn hoofd. Een zacht ssshhhjjj ruist tussen mijn lippen door; mijn handen breng ik naar mijn hart.
Zit je hart eigenlijk aan de linker- of de rechterkant? Ik weet het niet en het interesseert me ook niet. Ik glimlach en hou mijn hoofd een tikkie gekanteld. Adem uit.
Het half uur zit er op. Je weet dat die 99 euro – eigenlijk 249 euro maar je hebt introductiekorting gekregen – goed besteed zijn geweest. Want dat zeg ik je: “Door te zwijgen raak je de kern soms dieper. Jij voelt het ook.”
Wat je echt voelt, is de aanslag op je bankrekening omdat ik de volgende sessie ook alvast in rekening breng. Ik kan helaas geen korting meer geven.
“13 juli zien we elkaar weer”, zeg ik. Je aarzelt, hebt geen agenda bij de hand en weet niet of je kan. Maar ik heb het al genoteerd. “13 juli”, herhaal ik. Ik krabbel 13-7 op een memoblok.
“Honderd-zeven-en-dertig”, zeg ik. “Snap je?”
Je kijkt niet begrijpend. Ik zeg dat je je pincode nog moet intoetsen.
Ik leg uit dat het de fijnstructuurconstante is alsof dat ook maar iets zou verklaren. Ik denk dat door de volgende sessie juist op die dertiende dag van de zevende maand te doen, jij een betere connectie met het universum kunt maken. Je kijkt me nog steeds niet begrijpend aan.
“137 is de maat voor de elektromagnetische kracht die elektronen rondom atomen laat bewegen”, zeg ik. “Daarom is het zo belangrijk voor jou. 137 houdt het heelal bij elkaar. En die verbinding moet jij maken.”
Met beide handen pak ik je rechterhand en zucht: “Dit is wetenschap. De natuurkunde waar ons bestaan op berust. Dat brengt jou verder. Het is meer dan ademhalen. Daarmee voel je het maar het gaat erom dat je ook de verbinding met het Alles maakt.”
“Je zit er nu zo dicht bij.”
Ik omcirkel je naam in de agenda die ik bij 13 juli heb ik geschreven. Het is een vrijdag. Ik lach: “Vrijdag de dertiende. Wist je dat heel veel mensen zich daar nog steeds door laten leiden? Net als niet onder een trap doorlopen want dat zou ongeluk brengen. Weet je dat door niet onder een trap door te lopen je juist je gezond verstand gebruikt. Het verkleint namelijk de kans dat degene bovenop die ladder iets op je hoofd laat vallen.”
Het pinapparaat piept. ‘Afgebroken’ staat er op het scherm. Ik pak het apparaat, voer opnieuw een bedrag in en zet het voor je neer.
“137 euro nu?” vraag je.
Ik knik: “Ik laat me leiden door de wetenschap en de energie van de electronen die overal om ons zijn. Die wij zelf zijn.”
Je toetst je pincode in en wanneer het bonnetje geprint wordt, bedank ik je. “Wist je dat 137 gevormd wordt door de optelsom van de kwadraten van 4 en 11?” Je schudt je hoofd. Ik krabbel het op het memoblok waar ik eerder al 13-7 heb gekliederd: 42 en daaronder 112. Daarna tel ik 16 en 121 op. Het bewijs staat nu zwart op wit en je kunt het niet meer ontkennen.
“Het zijn de vier dimensies van ruimtetijd en de elf dimensies van de snaartheorie”, zeg ik terwijl ik met pen de verschillende getallen onderstreep.
“Einstein”, zeg ik zonder benul. “Namaste.”
De tekst hierboven bestaat uit 731 woorden. Lees je dat andersom, staat er 137. Lees je de tekst andersom, staat er nog steeds onzin.