Wanneer je achttien wordt, mag je ineens veel meer. Er gaan deuren voor je open die daarvoor gesloten bleven. Het grootste cadeau dat je ontvangt op je 18e verjaardag is de vrijheid om je eigen leven in te gaan richten. Behalve Amalia. Zij is vandaag juist van alle vrijheid beroofd.
Vanaf haar geboorte staat haar leven in het teken van slechts een ding: koningin worden van Nederland. En een paar zonnige eilanden. Klinkt leuk. Een prinsessenleven leiden (of lijden) en, als op kers op de taart, later koningin zijn.
Amalia zegt hier zelf het volgende over: “Ik geef mijn leven aan Nederland.” Dat klinkt hartstikke nobel maar is het niet. Ze doet dit niet voor Nederland. Ze doet dit voor haar familie. Noblesse oblige. Een keuze heeft ze nooit gehad.
Ieder kind voelt de druk van zijn ouders om aan bepaalde verwachtingen te voldoen. Bij Amalia moet die druk immens zijn. Als ze weigert zou haar familie alles kunnen verliezen. Weg zijn alle riante uitkeringen en subsidies. Dat laten ze natuurlijk nooit gebeuren. Ze kan wel troonsafstand doen en een zelfgekozen leven gaan leiden, maar dan zadelt ze haar jongere zus op met haar probleem. De Oranjes wijken in deze niet zoveel af van de gemiddelde maffiafamilie. Ik weet niet hoe de relatie tussen de zusjes Amalia, Alexia en Ariane is maar ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen een dergelijke lotsbestemming op mijn zus af te schuiven.
Dat Koninginnedag over een aantal jaar op 7 december gevierd gaat worden, lijkt me dan wel passend. Een dag nadat het Nederlandse volk een stel Spanjaarden met hun boot teruggestuurd heeft naar Madrid vieren we de heerschappij van de Oranjes. Aan het wegjagen van een stel Spanjaarden dankt Amalia immers haar toekomstig koningschap. Diep van binnen moet ze haar voorvaderen daar haast wel om vervloeken.