Vorig jaar vierde Laila haar kinderfeestje in een grote binnenspeeltuin. Ideaal. Je hoeft niks te doen. Er is ranja. Snoep. Chips. Friet. Veel te spelen. Als ouder hoef je alleen de rit met tig kinderen in de auto te doorstaan. Maar daar wilde ik het niet over hebben. Over hoe ideaal het is. Want zo’n binnenspeeltuin is gewoon een naar babypoep stinkende hel op aarde. Waar alles van vloer tot plafond is onder gesmeerd met snotneuzen en de ballenbak stinkt naar nat geplaste kinderbroeken. Maar ook daar wilde ik het niet over hebben.
Tijdens het friet eten, zo tegen het einde van het kinderfeest, vroegen we de kinderen of ze het leuk hadden gevonden. Verhalen en belevenissen knalden als een Chinese rol in de eerste minuten van het nieuwe jaar, over tafel. De leukste speeltoestellen werden besproken (waarop enkele kinderen opstonden en wegrenden omdat ze daar nog niet gespeeld hadden). Ook aanvaringen met andere kinderen werden besproken.
Het groepje grotere kinderen die een klimtoren bezet hielden (het zijn altijd grotere kinderen want kleinere kinderen hadden ze wel weg durven jagen). Er was een jongetje dat zich telkens liet vallen, begon te huilen, wachtte tot zijn moeder kwam om vervolgens een ander kindje als dader aan te wijzen. Er was een jongen die verveeld ergens langs de kant zat te mokken en af en toe een voorbij rennend kind liet struikelen. Totdat zijn vader hem in zijn nekvel pakte en wegsleurde. Er werden skelters en driewielers ingepikt als de tijdelijke eigenaar even niet oplette. Er werden blokkentorens omgegooid zodat een andere toren toch de hoogste was. Er zat een meisje in een klimrek dat telkens andere kinderen beet wanneer die te dicht in de buurt kwamen. Er was grote verontwaardiging omdat de moeder nauwelijks meer deed dan schudden met haar hoofd om het bijten te stoppen.
Ik denk dat Luis Suarez een kind heeft verwekt tijdens zijn periode in Nederland. Het is een meisje. We noemen haar Louise.