Ik zou grote woorden kunnen gebruiken. Dat het is omdat ik mij bekommer om degenen die na mij komen. Dat ik wil dat voor hen de wereld ook nog leefbaar is. Het is ook niet vanwege het uitzicht. Niet om de wereld die soms langzaam en soms snel en dan weer vertraagd onopgemerkt aan me voorbij trekt. Ik reis niet met de trein omdat een beter milieu bij mezelf begint. Niet om dromerig zacht te wiegen over het spoor.
Het is vliegangst.