Ik heb mijn planten al een week geen water gegeven. Nu ik erover nadenk: al minstens twee weken niet. Ze staan op de vensterbank, boven radiatoren die van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat hun warmte de kamer in stralen. De potgrond is gekrompen en de bloempotjes omhullen de droge klompen aarde net zoals een oude broek iemand die teveel is afgevallen. Er zijn bruin geworden blaadjes die loslaten na een lichte aanraking en zacht knisperen wanneer ik ze wrijvend tussen duim en wijsvinger verkruimel. Geen van de planten protesteert. Hun dorst naar water is zo groot dat er niets anders meer lijkt te bestaan en zelfs dat niet meer.
De wind suist door het ventilatierooster en regen tikt zacht tegen de ramen. Ik sluit de jaloezieën; dit hoeven de planten niet te zien.