Op een stoel aan een tafeltje met een kopje cappuccino. Ze is alleen in het café. Op de ober na. Haar tas is ordelijk, de vorige avond nog leeggemaakt en opnieuw gevuld. De tas is zwart. Zwart als haar panty. Haar donkergrijze wollen rok maakt het stijlvol maar niet saai. Ik denk dat ze het zelf casual business zou noemen. Ze maakt een knoopje van haar blouse los. De paarse sjaal die over haar schouders ligt, trekt ze recht.
Ze strooit suiker op het melkschuim, kijkt er even naar, roert dan. Het kopje pakt ze met twee handen vast zonder het oortje te gebruiken. Ze drinkt en vouwt meteen daarna haar bovenlip naar binnen om binnensmonds de cappuccino-snor af te likken.
Een twintigtal vrouwen komt binnen. Allen hebben rode hoedjes. Aan iedere voet zit een rode schoen. De kleding daartussen is vrij gekozen, maar voornamelijk paars gekleurd.
Wanneer de vrouwen aan de twee stamtafels plaatsnemen, besluit ze hen de roodhoedjes te noemen.
Ze drinkt haar cappuccino en doet een telefooncheck. Geen berichten, email of gemiste oproepen. Ze kijkt op haar horloge. 10:34. Ze controleert haar telefoon. 10:38.
De ober leest bij de bar een krantje.
Ze is vroeg. Ze moet nu een reden bedenken waarom ze zo vroeg is. Omdat hij dat kan zien aan het lege cappuccinokopje. Omdat hij kan zien dat ze erbij zit als iemand die vroeg is.
Haar telefoon gaat in de tas zodat die er weer uitgehaald kan worden wanneer hij binnenkomt. Alsof ze net is gaan zitten en even een telefooncheck doet. Het lege kopje met lippenstiftafdruk moet weg.
De ober wisselt zijn blik tussen de roodhoedjes en zijn krantje.
Geen oogcontact.
Ze kijkt op haar horloge.
10:42. Dat is 10:46 telefoontijd.
Oogcontact met de ober.
Hij gaat nog een cappuccino voor haar maken. Hij werkt zorgvuldig maar langzaam.
Het kopje met de rode lippenstift staat nog voor haar. Rood als de rode schoenen en hoeden van de roodhoedjes, hun kleding zo paars als haar sjaal.
Als hij nu binnenkomt en haar ziet. Hij zal het zien. Haar wangen zullen roodkleuren als de rode hoedjes en ze zal ze verbergen achter haar paarse sjaal. Iedere ontmoeting na deze zal voor altijd roodpaars gekleurd zijn.
Ze trekt de sjaal van haar schouders. Ze stopt de sjaal in de tas. De rits gaat moeilijk dicht. Toch de telefoon uit de tas met de rits nog een beetje open. Later helemaal dichtritsen. En doen alsof ze net is gaan zitten en snel een telefooncheck doet.
De roodhoedjes bestaan echt. Wereldwijd zijn er miljoenen vrouwen lid van een chapter van de Red Hat Society. Ik had er ook nog nooit van gehoord tot ik ze zag en Wikipedia checkte.
