Hier groeien de lekkerste bramen. Ze zijn niet van mij.
Aan de andere kant groeit nog veel meer bijna zwarte zoetigheid die ik tussen de kieren van de schutting flitsend aan me voorbij laat gaan.
Ik pluk er eentje. Er is niemand die mij ziet.
Als er aan het eind van de zomer iemand vraagt waar toch alle bramen gebleven zijn, zeg ik dat ik wel eens een vogel zag die ik niet durfde te verjagen.