Het is deze schroef waaraan hij ’s ochtends zijn dartbord hangt. En ’s middags en in de avond net voordat de schemer invalt. Eindeloos vliegen de pijlen door de lucht richting het bord. Het is geen vakantie. Het is een trainingskamp. Alsof hij in de laatste week van juli, de laatste werkweek voordat alle Fransen vakantie krijgen, heeft bedacht dat enkele weken pijltjes gooien hem in topvorm zouden brengen voor de Lakeside.
De eerste Franse winnaar sinds tijden. Sinds ooit. Dat waren zijn gedachten toen hij op vrijdagmiddag zijn pc afsloot en zijn collega’s ‘bon vacances’ wenste.
Hij had geen rekening gehouden met de twee Nederlandse zusjes naast hem. Ze badmintonden, maakten ruzie, zochten stokken, renden achter een bal aan die steeds weer bij zijn tent tot stilstand kwam en vanalles meer wat zijn rust verstoorde.
Maar als professional bleef hij kalm. Als dan niet 2015 zijn jaar zou worden dan wel 2016. Hij was immers al goed op weg. Hij had de buik, de wijkende haargrens en het ringbaardje. En toen gingen de Nederlandse meisjes zwemmen en hing hij het bord weer aan de boom.