Gisteren was ik in het ziekenhuis voor een controle. Omdat ik vorige week geprobeerd had het topje van mijn ringvinger te scheiden van de rest. Een chirurg keek naar mijn vinger en zag dat het goed was. Of eigenlijk, ze zag dat het zeer waarschijnlijk wel weer goed zou komen. Ze gaf wat tips: niet te zwaar belasten en de wond schoonhouden in verband met infectiegevaar. Uiteraard had ik dat zelf ook al bedacht.
Om de wond goed te kunnen verzorgen heb ik pleisters en siliconen gaasjes nodig. Ik verwachtte dat ze snel even het soort pleisters en gaasjes dat ik nodig heb op een kladblaadje zou krabbelen. Dat ik bij de drogist een doosje van het een en het ander zou gaan halen. Maar ze printte een formulier uit, plakte stickers met al mijn gegevens, vinkte hier en daar wat aan en schreef in een rond meisjeshandschrift aantallen in de kantlijn.
Ik kreeg een heus recept mee. Voor pleisters wel te verstaan.
Bij de apotheek ben ik meteen aan de beurt. De apotheker controleert het recept en gaat mijn pleisters en gaasjes bij elkaar zoeken. Het duurt even. Ze tikt wat op een toetsenbord en kijkt peinzend naar een computerscherm. Ze vraagt hoe vaak ik de pleister moet vervangen: een keer per 1 à 2 dagen. Ze tikt weer wat in op het toetsenbord en overlegt met een andere apotheker. Dan komt ze terug met een bundeltje pleisters, een rolletje tape en twee doosjes siliconen gaasjes en spreekt de legendarische woorden: ‘Van deze heb je eigenlijk maar 1 doosje nodig maar ik geef je er 2 mee anders krijg je het niet vergoed van de verzekeraar.’
Ze probeert het vanzelfsprekend te laten klinken maar ze ziet aan mijn gezicht dat ik het niet begrijp. En ook niet wil begrijpen. Ze herhaalt wat ze al zei.
Het wordt mij duidelijk. Mijn portemonnee had ik al klaar maar doe deze weer weg. Ik hoef nu niet te betalen voor pleisters en gaasjes. Ik heb daar middels mijn zorgpremie al meer voor betaald dan nodig.
Maar ik krijg dan ook meer pleisters dan nodig.