De postbode loopt over het pad naar de voordeur. Het grind* knispert onder zijn schoenen. Verder is het doodstil. De brievenbus kleppert en de post valt op de deurmat. Er liggen een paar enveloppen op de grond en uit de brievenbus steekt een flyer, gericht Aan de bewoners van. Volgende week – of de week daarna – ontvang ik op mijn adres een doosje jodiumtabletten. Of ik die goed wil bewaren.
Jodiumtabletten beschermen je tegen een groot deel van de straling na een kernongeval. Omdat we binnen de straal van je-loopt-een-grote-kans-op-kanker-als-ie-ontploft van een kerncentrale van wonen, krijgen we deze tabletten thuisbezorgd. Nederland zorgt goed voor zijn inwoners en nu ben ik dan ook echt gerustgesteld. Wel jammer dat we de komende eeuwen bijvoorbeeld geen Zeeuwse mosselen meer kunnen eten wanneer Borssele ontploft. Ook jammer dat dit allemaal niet te voorkomen is. Dat we die kerncentrales niet gewoon kunnen sluiten of zo.De jodiumtabletten zijn overigens niet voor mij maar voor de kinderen. Voor mensen boven de 18 is het effect van de tabletten nihil. Tenminste, als je verder dan 20 km van een kerncentrale woont. Want als je minder dan 20 km van een kerncentrale woont, krijg je tot je veertigste jodiumtabletten uitgereikt. Mensen boven de 40 kunnen sowieso de tering – ik bedoel: de kankah – krijguh. Wil je weten of je jodiumpillen krijgt? Doen dan deze handige postcodecheck.
De postbode is een man van een jaar of 55. Volgende week mag hij bij heel veel huizen doosjes jodiumtabletten in de brievenbus doen. Als ik hem was, zou ik een doosje achterover drukken.
* Er ligt in het echt geen grindpad naar mijn voordeur. De rest is wel waar.